Я ж казаў, Тбілісі ніколі не быў такім нацыянальным. На жаль, за кошт спусташэння вёскі. Але гэта не адзінае шкоднае наступства, ёсць і другое — з’явілася новая катэгорыя грузіна, агрэсіўнага правінцыяла. Гэта жахліва, тым больш што правінцыялізм у палітыцы — гэта катастрофа. Правінцыял не значыць нехта з вёскі. Так склалася гістарычна, што ўсе мы прыехалі з вёскі, хто ўчора, хто пазаўчора. У вёсках жылі нашы шаноўныя продкі, наша шляхта, маякі нашай культуры. Правінцыялізм — з’ява гарадская.
Правінцыялізм не існуе ў правінцыі, ён існуе ў сваім арганічным свеце. Калі ён адлучаецца ад сваёй арганічнай часткі і трапляе сюды, дзе гэта не яго звычайнае асяроддзе, ён становіцца агрэсіўным з-за несумяшчальнасці.
Зноў жа з паляўнічай практыкі. Вы бачылі, як лебедзі плаваюць у заапарку. Як паляўнічы, я бачыў, як яны адляталі падчас палявання. Бог стварыў лебедзя, каб яму не трэба было лётаць і быць каралевай у небе, калі ён ляціць, або быць у вадзе і быць каралевай, калі ён плавае, але як толькі ён ступіць на зямлю, ён стане зусім няшчасным, як агідная гусь. Бо Бог стварыў лебедзя або плаваць, або лётаць. Зусім не дзіўна, што камусьці месца ў вёсцы, а камусьці ў горадзе, пасёлку і г. д. Калі гэта парушаецца, узнікае той дзіўны тып грузінскага чалавека – «агрэсіўны правінцыял». Ён прыходзіць і па несумяшчальнасці шукае цябе, бо нічым іншым не можа быць лепшым за цябе (ці ёсць нешта іншае, генетычнае, як трохсотгадовыя падстрыжаныя англійскія газоны, ад якіх баліць сэрца амерыканца, ды і сёння ён не можа перастаць шукаць таямніцы…) Потым шукае паратунку ў камсамольскай актыўнасці, уступае ў партыю, абыходзіць нас і аказваецца тваім вялікім начальнікам.
Сёння патрыятызм стаў вельмі лёгкім прытулкам. Патрыятызм стаў прытулкам для многіх абсалютна бескарысных людзей, і ён размаўляе з табой такім тонам, што калі ты яго спытаеш, хто ты, ён табе кажа: «Патрыёт». Патрыятызм – гэта не прафесія – патрыятызм – гэта прафесіяналізм. «Прафесіяналізм, які вы прыносіце на радзіму».
/Рэза Табукашвілі/